摘要:Osnovna je tema teksta opremljenost infrastrukturom i dostupnost elemenata infrastrukturne opremljenosti u mreži gradova Hrvatske. Autorica, prvo, u uvodu analizira svjetsku literaturu posvećenu globalizaciji, tj. promjenama u mreži gradova prouzročenim globalizacijom, upozorujući na raznolike i proturječne procese u prostoru: homogenizaciju i heterogenizaciju prostora, nastanak novih mreža naselja, pojavu novih struktura (megalopolisa, kozmopolisa, svjetskih i globalnih gradova itd.), raspodjelu funkcija hijerarhijskog tipa, lom postojećih granica (primjerice, među nacionalnim državama). Potom analizira rezultate istraživanja provedenog na slučajnom uzorku 47 gradova u Hrvatskoj, podijeljenih na glavni grad, makroregionalne centre (četiri sa Zagrebom), 16 drugih županijskih središta, te 27 ostalih gradova. Upitnikom za naselja prikupljeni su podaci o opremljenosti naselja pod kojom se razumijeva komunalni i društveni standard, te o dostupnosti stanovništvu onih elemenata opremljenosti kojih u gradu nema, odnosno u kojem najbližem mjestu (gradu) stanovništvo može zadovoljiti dotične potrebe. Interpretirani su rezultati za ove elemente društvene, tehničke i druge opremljenosti: pravosuđe, financijske i druge službe, zdravstvene ustanove, socijalnu skrb, obrazovne ustanove, kulturne ustanove, sportske institucije i objekte, objekte zabave, trgovine, obrt i industriju, komunalnu opremljenost, prometnu opremljenost, nevladine organizacije i prostorne planove. Rezultati ukazuju na zakonomjernu hijerarhijsku, tj. piramidalnu strukturu mreže naselja od većih k manjima. Mreža gradova u Hrvatskoj nije, međutim, izrazito hijerarhijska, osim kad je riječ o metropoli. Na vrhu piramide je hrvatska metropola - Zagreb koji obnaša gotovo sve funkcije za sebe samog, užu okolicu, cijelu državu, prema regiji, a ponekad i šire. Makroregionalni centri su žarišta razvoja vlastite okolice pa i šire, dok su manji gradovi ovisniji o njima, a srednji i najmanji malokad uspijevaju nositi razvoj.