出版社:Katedra Socjologii Polityki i Moralności Wydział Ekonomiczno-Socjologiczny Uniwersytet Łódzki
摘要:Socjologiczne analizy śmierci i umierania zwracają obecnie uwagęna proces jej „tabuizowania” i „eksmitowania” ze zbiorowej świadomości. Problematyka śmierci –jeżeli się pojawia – to głównie w dyskursie instrumentalno-medycznym. Jest w nim zracjonalizowanai sprowadzona do działań medycznych podejmowanych na rzecz powstrzymania śmierci,odroczenia jej w czasie bądź nawet uniknięcia. Proces wypierania śmierci ze zbiorowej świadomościspołecznej ma swoje źródło między innymi w fizycznym jej przesunięciu z naturalnegośrodowiska rodzinnego do instytucji, jaką jest szpital lub hospicjum.Tekst prezentuje wybrane wątki socjomedyczne związane z problematyką instytucjonalizacjiśmierci i umierania. Dynamiczny rozwój medycyny oraz postępująca jej specjalizacja i technicyzacjaprzyczyniły się do przeniesienia śmierci do instytucji szpitala, co Magdalena Sokołowskanazywała „hospitalizacją śmierci”. Śmierć została poddana supremacji medycyny, podporządkowanamedycznym procedurom i ujęta w ramy instytucjonalne. Socjologia krytyczna podkreślajednak nieadekwatność szpitala jako organizacji biurokratycznej do wymogów sytuacyjnychprocesu umierania, na co zostanie zwrócona uwaga w artykule. Szpital jako instytucja społecznajest bowiem powołany do realizacji innych celów niż zapewnienie opieki osobie umierającej. Nieposiada on ani warunków, ani procedur, które umożliwiają „odejście z godnością”.W sytuacji wydłużającego się procesu umierania, „instytucjonalną alternatywę” dla szpitalamoże stać się obecnie hospicjum, w którym pacjent oraz jego rodzina objęci są wielowymiarowąopieką. Podstawowy cel działania hospicjum to zapewnienie godnego umierania wówczas, gdy„biomedyczna oferta” szpitala przestaje mieć optymalny charakter.
关键词:śmierć i umieranie; instytucjonalizacja śmierci; hospicjum; opieka hospicyjna