摘要:مقدمه: در حکایتنویسی یا روایت نویسی رویداد بالینی یا موقعیت بالینی خاصی را توصیف میشود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر حکایتنویسی بر مهارتهای ارتباطی کارورزان پرستاری بر بالین بیماران در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. روشها: این مطالعه از نوع مداخله ای، با طراحی قبل و بعد از مداخله با دو گروه تجربی و شاهد بود که در سال 1394 روی 58 نفر از کارورزان پرستاری ترم 7 و 8 دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. نمونهها به روش سرشماری و سپس تصادفی در دو گروه تقسیم گردیدند و پرسشنامه خودارزیابی مهارتهای ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیمار را قبل و بعد از مطالعه تکمیل نمودند؛ این پرسشنامه قبلا ترجمه و روایی و پایایی آن تایید شده بود. از گروه تجربی خواسته شد در طول 8 هفته (در پایان هر هفته) احساسات و تجربیات خود را در طول کارورزی در بالین به صورت؛ بدترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه، بهترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه سختترین لحظه و بر عکس آن را در قالب حکایتنویسی (بازاندیشی) بر اساس مدل Gibbs در دفترچههایی که به این منظور در اختیارشان داده شده بود، تکمیل نمایند. برای تحلیل دادهها از آزمون تی تست زوجی، ویلکاکسون و من ویتنی و تی مستقل استفاده شد. نتایج: آزمون تی تست تفاوت معنادار آماری را بین میانگین نمره مهارت ارتباط درمانی گروه تجربی (66/12±9/172) با گروه شاهد (56/21±31/162) بعد از مداخله نشان نداد (07/0= P ). میانگین نمره وضعیت ارتباط بالینی دانشجویان قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری نداشت(05/0 P ). نتیجهگیری: نتایج نشان داد نوشتن حکایتنویسی اگرچه سبب افزایش نمره مهارت ارتباطی درمانی گردید، اما سبب ایجاد اختلاف معنادار آماری نشد. حکایتنویسی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری احتمالامیتواند به بهبود نسبی مهارتهای ارتباطی در بالین بیماران کمک نماید؛ برای نتیجه گیری نهایی نیاز به پژوهش های بیشتر است.
其他摘要:Introduction : Narrative writing describes a particular clinical event or situation. The aim of this study was to determine the effect of narrative writing on nursing students’ communication skills in teaching hospitals of Golestan University of Medical Sciences. Methods : This interventional study, with a pretest-posttest design, was conducted in 2015 on 58 student nurse interns of 7th and 8th semesters in Golestan University of Medical Sciences. Subjects were selected using census method and then randomly divided into an intervention and a control group. Both groups completed the self-assessment nursing student-patient communication skills questionnaire before and after the intervention. The questionnaire had already been translated and its validity and reliability had been confirmed. The students in the intervention group were asked to describe their feelings and experiences during eight weeks of internship (at the end of each week) about clinical events as “the worst communication experience with patients and accompaniers, the best communication experience with patients and accompaniers, the most difficult moment, and vice versa”. They were required to write their experiences in the form of narrative based on Gibbs’s model. Paired t-test, Mann–Whitney, Wilcoxon and independent t tests were used for data analysis . Results: The t-test showed no statistical significant difference between mean scores of therapeutic communication skills in the intervention group (172.9±12.66) and the control group (162.31±21.66) after the intervention (P=0.07). The mean scores of clinical communication skills were not significantly different before and after the intervention (P>0.05). Conclusion : The results showed that although narrative writing improved the score of therapeutic communication skills, but the difference was not statistically significant. It seems that narrative writing in clinical education of nursing students could improve clinical communication skills; however, more research is necessary to further examine this issue.