در يک بررسی مقطعی عوامل روانی- اجتماعی در بيماران مبتلا به زخم اثنی عشر (20= n ) و گروه گواه (20= n ) که بر اساس متغيرهای سن، جنس و سواد همتا گرديده بودند، در دو مرحله فعال بيماری و سه ماه پس از پايان دوره دارو درماني‏ مورد بررسی قرار گرفتند. اين عوامل عبارت بودند از: نشانه‏های آشفتگی روانشناختی، رويدادهای فشارزای زندگی، مهارتهای مقابله‏ای و کيفيت روابط اجتماعی که به ترتيب با آزمونهای SCL-90-R، سياهه رويدادهای زندگی، سياهه‏ مهارتهای مقابله‏ای و مقياس کيفيت روابط اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند. نتايج نشان داد که بين بيماری زخم اثنی عشر در مرحله فعال بيماری و نيز در پايان دوره درمان با نشانه‏های آشفتگی روانشناختی ارتباط معني‏دار وجود دارد. مقايسه دو گروه زنان و مردان بيمار نشان داد که شدت نشانه‏ها در زنان بيشتر از مردان است و پس از پايان دارو درمانی کاهش شدت‏ نشانه‏ها در زنان محسوس‏تر است. همچنين نتايج نشان داد که بيماران، رويدادهای فشارزای حاد (رويدادهای که در مدت‏ 6 ماه پيش از آغاز يا عود بيماری رخ داده است) و مزمن (6 ماه و بيشتر از آن) بيشتری را تجربه کرده‏اند و در مقايسه با گروه‏ گواه، فشار و ناکامی بيشتری را تحمل نموده‏اند. ميان بيماران و آزمودنيهای گروه گواه در به کارگيری شيوه‏های مقابله با مشکلات تفاوت معني‏داری ديده نشد.اين بررسی همچنين نشان داد که پس از پايان دوره درمان ميزان حمايت اجتماعی به‏ ويژه حمايت والدين از بيماران کمتر و ميزان کشمکش آنان با حمايت گنندگان به ويژه با همسر بيشتر و روابط بيماران با والدين سطحي‏تر شده است.

In this cross-sectional study, psychosocial factors were assessed in patients with duodenal ulcer (DU) (n=20) and healthy subjects (n=20) matched for sex, age, and education. These factors were assessed during the active phase of DU and again 3 months following the completion of medical treatment. The psychosocial factors included psychological distress symptoms, stressful life events, coping skills, and quality of social relationships. Data were gathered through SCL-90-R, Life Event Checklist, Coping Skills Inventory and Quality of Relationship Inventory (ORI). Results indicated that there were significant relationships between DU disease in acute phase and end of therapy and psychosocial distress symptoms. The severity of symptoms was higher among females than males and that the female patients showed more reduction in the severity of their symptoms than male patients. The patients had experienced significantly more acute and chronic stressful life events than the subjects in the control group and that they suffered more stress and frustration. There were no significant differences between the two groups in terms of their coping skills and strategies in dealing with problems. It was found that following the completion of their treatment, the patients received less support from their parents, had more conflict with their support group,  specially with their spouses, and their relationships with their parents became more superficial.