دکتر الهی در معرفی خود در آخرين مجموعه داستان چاپ‌شده‌اش با عنوان «حکايت عشق و عاشقی ما» می‌نويسد: «دلم می‌خواست نويسنده‌ای به‌نام يا روانپزشکی توانا شوم. که به هيچ‌کدام از اين دو آرزوی خود دست نيافتم. با اين همه هنوز اميدوارم که شايد... » خودنگاری دکتر الهی بيش از آن که ناظر به جايگاه وی در داستان‌نويسی معاصر يا جامعه روانپزشکی باشد مؤيد فروتنی اوست: مؤلفه‌ای اخلاقی و شخصيتی که همه دوستان و همکارانش به‌عنوان يک ويژگی برجسته او از آن ياد می‌کنند.

دکتر الهی داستان‌نويسی را در دهه چهل خورشيدی با مجموعه داستان «بازي» آغاز و طی سال‌های دهه 50 تا 80 آثار ماندگاری را خلق کرد. وی در سال 1377 به خاطر نگارش رمان «سالمرگي» برنده جايزه معتبر ادبی بنياد گلشيری شد. اغلب داستان‌های موفق اصغر الهی بر بستر سبکی با عنوان «داستان روان‌شناختي» خلق شده‌اند. سبکی که توسط افرادی چون صادق هدايت و دکتر غلامحسين ساعدی به داستان‌نويسی فارسی معرفی شد. اصغر الهی اما تکنيک و شيوه‌ای نو نيز در داستان‌نويسی فارسی ابداع کرد که تکنيک «خودواگويی رواني» نام نهاده شده است. تکنيکی که در اين نوشته کوتاه مجالی برای معرفی آن نيست.

در زمينه روانپزشکی از دکتر الهی تنها يک تأليف به‌جا مانده: «پيش‌درآمدی بر روان‌شناسی اجتماعی: رابطه پزشک و بيمار»؛ اثری که اهميت رابطه با بيماران را در سپهر حرفه‌ای وی نشان می‌دهد. الهی در زمينه نشانه‌شناسی اختلالات روانی نام‌آور و يگانه بود؛ چنان‌که در اين زمينه ابداعاتی نيز داشت. متأسفانه مرگ فرصت نداد اثر او در اين زمينه با عنوان «زبان روانپزشکي» به زيور طبع آراسته شود.

دکتر الهی در فاصله سال های 64-1362 سردبير نشريه «بازتاب روانشناسي» بود. وی هم‌چنين در نيمه اول دهه 70 رياست بيمارستان شهيد نواب صفوی (ايران کنونی) را به عهده داشت.

دکتر اصغر الهی از نوجوانی به بيماری روماتيسم قلبی مبتلا شد. وی در سال 1373 نيز به دنبال سکته مغزی متحمل ناتوانی بيشتر در زمينه گفتار و حرکت شد. با اين وجود، وی در مدتی بيش از چهل سال ستيز با رنج بيماری و ناتوانی از پا ننشست. پنجه در پنجه مرگ انداخت، رابطه خود را با بيماران نگسست و پاره‌ای آثار ممتاز ادبی خود را در همين دوران خلق نمود.