ارايه خدمات بهداشتی و درمانی در جهان، متأثر از پيشرفتهای دهه گذشته در فنآوری اطلاعات و ارتباطات تغيير و تحولاتی يافته است. يکی از مهمترين اين پيشرفتها، کاربرد پزشکی از راه دور¹ است، که به اين صورت تعريف شده است: تبادل اطلاعات از راه دور با هدف تسهيل مراقبت بالينی (هرش² و همکاران، 2006). اين دانش در زمينههای گوناگون به کمک پزشکان و مديران بهداشتی و درمانی آمده است. افزايش روزافزون واژههايی مانند پوستشناسی از راه دور³، آسيبشناسی از راه دور⁴ و قلبشناسی از راه دور⁵ نشانگر کاربرد فنآوری ارتباطات در زمينه پزشکی است. از موفقترين حوزههای تخصصی پزشکی که پزشکی از راه دور را تجربه کرده، روانپزشکی است، که روانپزشکی از راه دور⁶ نام گرفته است. روانپزشکی از راه دور بهصورت ارايه مراقبت روانشناختی و تبادل اطلاعات مراقبت روانی، با هدف فراهم‌آوردن خدمات روانپزشکی در مناطق دورافتاده تعريف شده است (نُرمن⁷، 2006؛ مکگينتی⁸، سعيد⁹، سيمونز¹⁰ و يلديريم¹¹، 2006)، که مانند ديگر شاخههای پزشکی از راه دور به سه صورت انجام ميشود (هرش و همکاران، 2006): ذخيره و ارسال¹²، زمان واقعی¹³ و دورگه¹⁴ (ترکيب دو روش پيشين). در روش نخست، انجام مشاوره بهصورت ناهمزمان انجام ميشود؛ شرح حال بيمار به همراه ساير مدارک لازم، از جمله تستهای آزمايشگاهی و حتی تصاوير و کليپهای کوتاه ويديويی مصاحبه با بيمار، بهوسيله يکی از فنآوريهای ارتباطی برای پزشک متخصص ارسال ميشود. سپس پزشک متخصص با بررسی اطلاعات، توصيههايی برای پزشک عمومی يا فرد ارجاعدهنده ميفرستد. در روش دوم، مشاوره بهصورت زنده و همزمان و بهوسيله سامانه ويديو- کنفرانس و با خط معمولی تلفن انجام ميشود. در اين روش جدا از جنبه مسافت، امکان صحبت پزشک و بيمار با يکديگر وجود دارد و اين امر معمولاً با حضور نفر سوم، که پزشک عمومی يا کارشناس آموزشديده است، تسهيل ميشود. در روش سوم که ترکيبی از دو روش پيشين است، پس از ارسال خلاصهای از شرح حال بيمار و ساير مدارک برای پزشک متخصص، در صورت نياز، روش همزمان بهکار ميرود (هرش و همکاران، 2006).