هدف: هدف اين پژوهش، بررسی شيوع مشکلات روانپزشکی و علت مراجعه مبتلايان در مراکز بهداشتی‌‌درمانی منطقه 17 تهران می‌‌باشد. هم‌چنين اين مسأله بررسی شد که وجود شکايات مشخص روانپزشکی يا گزارش سابقه بيماری روانپزشکی توسط خود فرد تا چه حد ميتواند پيشبينيکننده وجود مشکل روانپزشکی در مراجعان به اين مراکز باشد. روش: اين مطالعه يک بررسی مقطعی و توصيفی بود. دو مرکز بهداشتی‌‌درمانی در منطقه 17 تهران به‌‌طور تصادفی از بين مراکز اين منطقه انتخاب شدند. مراجعهکنندگان به درمانگاه اين مراکز، به صورت پياپی وارد شده و با پرسش‌نامه سلامت عمومی (GHQ-28) و پرسش‌نامه علت و مسير مراجعه ارزيابی شدند. يافتهها: 126 نفر وارد مطالعه شدند (54% مؤنث). بر اساس GHQ، 42 نفر (3/33%) دچار مشکل روانپزشکی بودند. علت مراجعه تنها 11 نفر (7/8%)، شکايت مشخص روانپزشکی بود و 60 نفر (6/47%) خود را بيمار روانپزشکی ميدانستند. 27 نفر (2/64%) از افرادی که بر اساس GHQ دچار نوعی مشکل روانپزشکی بودند، چه در گذشته و چه در نوبت اخير مراجعهای برای مشکل روانپزشکی نداشتند. حساسيت وجود شکايات روانپزشکی و گزارش سابقه بيماری روانپزشکی توسط مراجعان، برای تشخيص مشکل روانپزشکی کمتر از 70% و قدرت پيش‌بينی مثبت آنها کمتر از 55% بود. نتيجه‌‌گيری: مشکلات روانپزشکی در درمانگاههای عمومی شايع است، با اين حال، اکثر مبتلايان هيچ مراجعه روانپزشکی ندارند. به‌علاوه، اتکای صرف به شکايت اصلی و اظهار خود فرد مبنی بر وجود مشکل روانپزشکی، روش مطمئنی برای غربال اختلالات روانپزشکی در مراکز مراقبت‌های اوليه نيست.

Objectives: The aims of the present study are to examine the prevalence of psychiatric problems and the reasons for seeking care in urban health centers in district 17 of Tehran (capital of Iran), and to study the sensitivity and predictive value of the presence of psychiatric symptoms as chief complaint, and self-report of a psychiatric history for correct recognition of a psychiatric problem. Method: The present research was a cross-sectional and descriptive study. Two urban health centers located in district 17 in Tehran were randomly selected from a total of 7 health centers. Patients referring to outpatient clinics of the centers were consecutively asked to fill in General Health Questionnaire-28 and a pathways-to-care questionnaire. Results: In total, 126 subjects (54% female) were included. Forty-two patients (33.3%) had psychiatric problem based on GHQ. Only 11 (8.7%) had psychiatric symptoms as chief complaints (reasons for referral) and 60 (47.6%) considered themselves having a psychiatric illnesses. Of all GHQ cases, 27 (64.2%) had never consulted for a psychiatric illness. The sensitivity of self-report of psychiatric complaint or illness was less than 70% with positive predictive values of less than 55%. Conclusion: In line with previous research, psychiatric disorders were commonly observed in outpatient clinics in Tehran. However, most of those with a problem had not sought care. In addition, sole reliance on patients’ self-report of psychiatric complaint or illness might not lead to proper recognition of patients in primary care.