هدف: هدف اين پژوهش بررسی ساختار عاملی مقياس رضايت زناشويی در کارکنان دانشگاه شهيد چمران بود. روش: 200 کارمند متأهل دانشگاه شهيد چمران که به روش تصادفی ساده از ميان کارکنان دانشگاه برگزيده شده بودند، مقياس رضايت زناشويی محرابيان و پرسشنامه رضايت زناشويی اينريچ را تکميل نمودند. يافتهها: همسانی درونی کل مقياس در زنان و مردان و دوعامل استخراج شده بيانگر روايی بالای مقياس بود. ضريبهای همبستگی بين هر يک از مادههای مقياس با نمره کل مادهها از 06/0 تا 88/0 در نوسان و همگی (بهجز ماده 10) از نظر آماری معنیدار بودند (001/0p<). ضريب روايی همزمان بين اين مقياس و پرسشنامه رضايت زناشويی اينريچ در کل نمونه 83/0 بهدست آمد. تحليل عاملی به روش عامل يلبی محور اصلی (چرخش مايل) در مقياس رضايت زناشويی دو عامل را نشان داد، که جمعاً 46/57% واريانس مقياس را تبيين کردند. سهم بيشتر اين واريانس (64/45%) را عامل اول تبيين کرد. همچنين تحليل عاملی تأييدی الگوی دوعاملی را نسبت به الگوی يکعاملی برازنده دادهها تعيين کرد. نتيجهگيری: با توجه به پايايی و روايی مناسب مقياس رضايت زناشويی میتوان برای کارهای پژوهشی و اندازهگيری ميزان رضايت همسران نسبت به يکديگر در مراکز مشاوره از اين مقياس بهره گرفت.
Objectives: The aim of the present study was to examine the factorial structure of marital satisfaction scale in staff members of