摘要:مقدمه: صلاحيت بين فرهنگی به عنوان جزيی بنيادی از حرفهایگرايی (Professionalism)، در حوزه علوم پزشکی به دليل تنوع فرهنگی مراجعين (به خصوص دانشجويان و بيماران) جايگاه منحصر به فردی دارد. با وجود اهميت فراوان اين صلاحيت هنوز ابعاد آن در کشور ناشناخته مانده است. لذا در اين مطالعه به تبيين صلاحيت فرهنگی، اهميت آن در جامعه پزشکی، چگونگی سنجش و آموزش آن و جايگاه آن در ايران پرداخته شده است. روشها: دراين مقاله مروری ابتدا منابع کتابخانهای و اينترنتی مختلف نظير سايتهای sceince direct، magiran، SID، pub med، Proquest با کليد واژههای فارسی و انگليسی صلاحيت بين فرهنگی، سنجش، آموزش و اعضای هيأتعلمی به صورت ترکيبی و مجزا جستجو و پس از مرور مقالاتی که با موضوع ارتباط بيشتری داشتند، انتخاب و مطالب آنها استخراج شد. نتايج: از مجموع 131 مقاله بررسی شده مستندات 68 مقاله مرتبط و معتبر استخراج شد. با توجه به ابعاد مختلف موضوع، در سه طبقه،"اهميت صلاحيت بين فرهنگی، آموزش صلاحيت بين فرهنگی و ارزيابی صلاحيت بين فرهنگی" دستهبندی گرديد . صلاحيت فرهنگی مجموعهای از دانش، نگرش و رفتارهای مناسب است که همراه با هم به کار میروند و فرد را قادر میسازند تا به طور مؤثر در شرايط متفاوت فرهنگی کار کند. در حوزه مراقبت، پيوند واضحی بين صلاحيت فرهنگی، بهبود کيفيت، پيشرفت پيامدهای سلامتی و حذف نابرابریهای قومی وجود دارد. در حوزه آموزش، يک دانشکده مناسب از نظر فرهنگی، مکانی است که برای توسعه فردی دانشجويان فرصتی ارائه داده و امکان توسعه گروههای مختلف فرهنگی را تسهيل نمايد. بنابراين مدرسان علوم پزشکی بايد نگرش، رفتار و دانش چند فرهنگی به منظور پاسخگويی مناسب به تنوع فرهنگی مراجعين (به خصوص دانشجويان و بيماران) داشته باشند. نتيجهگيری: با توجه به اين که متغيرهای فرهنگی در کشور ما متأثر از عوامل گوناگونی است، ضروری است که اين پديده در شرايط فرهنگی ما بررسی شود و در خصوص راهکارهای آموزشی و سنجش آن در اساتيد و دانشجويان برنامهريزی جامعی صورت گيرد.
其他摘要:Introduction: Cross-cultural competence as a core component in professionalism has a unique role in medical sciences due to cultural diversity clients (especially university students and patients). Despite its importance, yet many aspects of this competence are unknown in our country. Therefore this paper presents a review of cultural competence, its significance in the medical community, and its position in Iran as well as how it is assessed and educated. Methods: In this review article, we searched in library and electronic resources such as Sceince Direct, Magiran, SID, PubMed, and Proquest. Keywords used were cross-cultural competence, assessment, education, and faculty members, both alone and in combination. All documents were reviewed. Then relevant documents were selected and the related content and information were extracted. Results: Out of 131 investigated articles in total, documents of 67 relevent and credible articles were obtained. With regard to the diversity of the aspect of this subject, articles were classified in three categories of “importance of cultural competence”, “cultural competency education,” and “cultural competency assessment”. Cultural competence is a set of congruent behaviors, attitudes, and policies that come together and enable the person to work effectively in cross-cultural situations. In the care area, there is an obvious link between the cultural competence, quality improvement, health outcomes enhancement, and elimination of ethnic inequalities. In the education area, a culturally competent school is a place wherein new opportunities are provided for students in support of individual development as well as different cultural groups. Therefore medical educators must have multicultural attitude, behavior, and knowledge to help different types of clients (especially students and patients) appropriately. Conclusion: Since cultural variables are affected by various factors in our country, it is necessary to investigate this phenomenon in our own cultural setting. Moreover, a comprehensive plan must be developed for its educational strategies and assessment among faculty members and students.
关键词:صلاحيت فرهنگی; صلاحيت بين فرهنگی; ارزيابی صلاحيت فرهنگی ;آموزش چند فرهنگی; آموزش علوم پزشکی
其他关键词:Cross-Cultural competence; Cultural competence; Multicultural education; Medical sciences