摘要:مقدمه: آموزش بالينی وظيفه مؤسسات آموزشی و بالينی است و اثربخشی اين آموزشها تحت تأثير تعامل مؤثر بين اين دو نوع مؤسسه قرار میگيرد. اين تعامل از ابتدای ظهور حرفه پرستاری تاکنون، پارادايمهای گوناگونی را تجربه کرده است. مقاله حاضر در صدد است به معرفی نقادانه اين پارادايمها پرداخته و سمت و سوی نحوه تعامل مؤسسات آموزشی و بالينی را در حال حاضر شناسايی نمايد. شناسايی اين الگوها، و مزايا و محدوديتهای هر کدام میتواند راهنمای مديران مؤسسات آموزشی و بالينی در طراحی و انتخاب الگوهای ارتباطی مناسب باشد. روشها: برای اين مطالعه مروری روايی، يک جستجوی الکترونيک سه مرحلهای در ژانويه 2008 انجام شد و مطالعات انتشار يافته از سال 1995 تا 2008 در پايگاههای اطلاعاتی Web of Science، Medline، CINAHL، ERIC، BNI مورد بازبينی قرار گرفت. واژههای آموزش بالينی، مدل کارآموزی بالينی، مدل آموزش بالينی، مدلهای مشارکتی آموزش بالينی و مشارکت بين مؤسسات دانشگاهی و بالينی، جهت جستجو به کار برده شدند. متن مقالات به طور مکرر مطالعه شد تا نوع پارادايم ارتباطی، ويژگیهای مهم و نحوه ارتباط، و مزايا و محدوديتهای آن از داخل متن استخراج شود. نتايج: چهار پارادايم ارتباطی بين مؤسسات آموزشی و بالينی در حرفه پرستاری قابل شناسايی است. اين پارادايمها عبارت بودند از: پارادايم خدمات محور، پارادايم استقلال سازمانی، مدلهای آموزش بالينی مشارکتی و پارادايم مشارکت بين مؤسسات. نتيجهگيری: وجود يک سير تکاملی تحت تأثير عواملی چون رشد حرفهای پرستاری و تغيير در انتظارات جوامع قابل شناسايی است. نياز به حرفهای شدن و تقويت بدنه دانش پرستاری ضرورتی برای ايجاد و حفظ دانشکدههای پرستاری مستقل است. روند پارادايمهای ارتباطی به سوی شکلگيری مشارکت بين دو مؤسسه در عين حفظ استقلال اين مؤسسات است.
其他摘要:Introduction: Clinical education is the duty of academic and clinical organizations and its effectiveness is influenced by the interaction of both organizations. Since the commencement of nursing profession, this interaction has experienced different paradigms. This paper is an endeavor for identification and critical analysis of these paradigms as well as the current trends of the interactions between educational and clinical institutions. Exploration of these patterns and their advantages and disadvantages could help the administrators of educational and clinical institutions in designation and choice of appropriate relationship paradigms. Methods: For this narrative review, an electronic search within three phases was performed in January 2008 to retrieve studies published from 1990 to 2008 through these databases: ISI Web of Science, Medline, CINAHL, ERIC, and BNI. The key terms were clinical education, clinical practice models, clinical education model, models of shared learning in clinical practice, and partnership between university and clinical institutions. These articles were studied several times to identify and derive the type of communicational paradigm, significant characteristics, manners of communication, advantages, and disadvantages. Results: Four paradigms of communication between educational and clinical institutions in nursing profession were identified. These included service-orientation, organizational independence, shared models of clinical education, and intra-organizational partnership paradigm. Conclusion: A developing trend can be identified which is influenced by factors such as professional progress in nursing and changes in community expectations. The need for professionalism and expanding the body of knowledge in nursing makes it necessary to maintain nursing schools. The trend of communication paradigms is toward the establishment of partnership between these two independent organizations.